Peter & Catherine in Asia

THE LOOP:

De afgelopen dagen hebben we iets echt 'off the beaten track' gedaan, zoals ze dat zo graag in The Lonely Planet omschrijven, vanuit Tha Khaek.
Er zijn wel meer en meer mensen die dit traject doen, maar toch zeker niet iets dat bij iedereen op het programma staat.

Eerst moesten we een brommer vinden en dat was niet zo gemakkelijk. Tha Kaek is momenteel nog altijd serieus ingedommeld en er zijn maar een beperkt aantal bromfietsen te verkrijgen.
Uiteindelijk is het ons gelukt om er die te pakken te krijgen. Drie want we gingen deze onderneming niet alleen doen. Wat precies? Proberen in drie dagen een cirkelvorming traject af te leggen van en naar Tha Kaek, doorheen het plaatselijke landschap, over wegen die slechts gedeeltelijk geasfalteerd zijn met als bedoeling de beroemde Khong Lo grot te bezoeken, een grot van niet minder dan 7 km lang, die als een van de grootste natuurlijk wonderen van Laos wordt gezien.
Samen met ons gaan nog 2 koppels de uitdaging aan, een koppel uit Gent (jawel!) - Kris en Sofie - en een koppel uit Duitsland - Ulrich und Michaela - (en jawel ook dit zijn heel sympathieke mensen). -> en nee Christian, we hebben ons duits niet echt kunnen oefenen, voertaal was engels :-)
Hieronder zie je ons machien waarmee we de tocht hebben aangevat (Honda Dream, 100cc voor de kenners) :

Onze eerste dag start met een aantal noodzakelijk aankopen: helmen (we kregen voor 6 personen maar 4 helmen) en extra binnenbanden (we kochten er 6), want we lazen overal dat haast iedereen minstens 1 platte band had en je zit daar makkelijk 'in the middle of nowhere'.
Na het tanken (elke toerist levert zijn brommer kennelijk leeg af) op weg. De tocht de eerste dag ging over zandwegen. Vrij breed en daardoor met heel veel verkeer. Elke vrachtwagen of auto die passeerde joeg een enorme stof in ons gezicht. De helmen met stofscherm (en onze zonnebrillen) kwamen dus enorm van pas. Maar de omgeving was echt schitterend. We reden door een vlakte met aan weerszijden klakstenen gebergtes. Je komt in heel kleine dorpjes en je moet echt wel bij elke gelegenheid je tank terug volgooien. Veel officiele tankstations zijn er niet te vinden, maar gelukkig verkopen er ook hier en daar individuelen benzine die ze zelf eerst bij een pomp hebben gekocht (dus iets duurder dan de officiele prijs).

In een van die kleine dorpjes hebben we onze lunch genuttigd (Mahaxay). Daarna richting Nakai, waar we wisten dat er een guesthouse was. Die eerste dag moesten we ook over een aantal bergen crossen. Het duitse koppel had tot tweemaal toe een lekke band : eentje net na de lunch en de tweede naar de avond toe, niet ver van onze verblijfplaats. Die tweede keer zijn Catherine en ik voorop gereden en hebben we voor een pick-up gezorgd om hen op te pikken. En bovenop een berg bleek er benzine uit het bromfiets te lekken. We hebben vlug het chassis verwijderd en we zagen dat het rubberen buisje dat de benzine van de tank naar de motor voerde kapot was. Mbv een zwitsers mes het beschadigde gedeelte afgesneden en klaar was kees.
Hieronder de toeschouwers tijdens de herstelling van de eerste platte band, op de voorgrond zien jullie (jawel) eekhoorntjes hangen (de Lao eten echt wel alles, vogels, knaagdieren, slangen, noem maar op, zelfs honden!!) :
De plaats waar we hebben overnacht was zalig. Vlakbij de rivier, heel vriendelijke mensen en heel lekker eten. Oh ja, en heel lieve puppies :-)

De tweede dag ging het eerst van Nakai naar Lak Sao, terug over in nogal heuvelachtig gebied, maar wel meer bebost. Eens we Lak Sao naderden hadden we eindelijk weer asfalt onder de wielen en ging het een stuk vlotter, tot in Ban Na Hin. In dat tweede stuk was het onze beurt om een eerste lekke band te krijgen. Op een bepaald moment zijn we in een klein beetje glas gereden en lap, we hadden het zitten. In een klein dorpje wat materiaal mogen gebruiken en we hebben die band zogoed als volledig (onder het kritische oog van een paar locals) zelf vervangen. In Ban Na hin, eindelijk geluncht (het was al voorbij 15u00) naast het marktplein en opnieuw een goeie slaapplaats gevonden, vlakbij een goed restaurantje.

We hadden ons voorgenomen om alles in drie dagen te doen dus moesten we de derde dag heel vroeg (5u00) opstaan.
Het traject van Ban Na Hin naar het dorpje Khong Lo (van waaruit je de grot kunt bezoeken) was op zijn zachtst gezegd avontuurlijk. De weg is quasi onbestaand, we moesten door het zand rijden, met occasioneel een indrukwekkend obstakel, gevormd door een (meestal droge) rivierbedding (zie foto's). Het eerste stuk was door een bos, terwijl het laatste stuk echt door de rijstvelden ging. Deze waren kurkdroog, waardoor de ondergrond enorm hard was en onze bromfietsen heel wat te verduren kregen.


Toch zonder noemenswaardige problemen in Khong Lo geraakt. Het landschap onderweg was echt schitterend:
De tocht door de grot was schitterend. Echt een van de indrukwekkendste natuurfenomen die we ooit gezien hebben. Het is daarbinnen uiteraard volledig donker (doordat het toerisme hier nog niet op gang is gekomen, is er ook nog geen verlichting in de grot, iets dat binnen een aantal jaar zeker het geval zal zijn). Op een bepaald moment stoppen de gidsen en leiden ze ons naar een aantal mooie stalagtieten en -mieten. Een paar ervan waren zowaar muzikaal, en maakte een hol geluid als je er op tikte (dat herhaaldelijk tikken had er wel voor gezorgd dat er al een paar afgebroken waren ... tja). Ook zijn er vernielingen aangebracht door lokalen die dachten dat er diamanten in de stenen zaten.
Ziehier waar het allemaal om ging: de ingang tot de Khong Lo grot:


Je gaat er uiteindelijk tweemaal door, om terug op je plaats van vertrek aan te komen.
Hieronder een foto van kinderen uit het Khong Lo dorp:


Dan de terugweg met de brommer aangevat. Nog eventjes gestopt voor weer een nogal late lunch en dan begonnen de problemen. Kort daarna kregen we onze tweede lekke band. Gelukkig was er een hutje in de buurt, van waaruit een vriendelijk man ons kwam helpen. Hij wees naar een dorp vlakbij. Daar was iedereen super vriendelijk en een man (die duidelijk niet zijn eerste band herstelde) heeft de band gerepareerd.
Een paar kilometer verder, te midden de velden, was de band echter alweer plat. Geen kat te bespeuren. De anderen gingen vooruit, op zoek naar hulp en wij gingen samen verder, Catherine te voet en ik op de bromfiets. Ik kon, als ik er alleen op zat, er nog net mee rijden (al sloeg het achterwiel constant weg) en bleef naast Catherine rijden.
Vlakbij het volgende dorp, werd de brommer op een soort tractor met aanhangwagen geplaatst en naar dorp gebracht. Daar bleken de mensen echter vooral op ons geld uit te zijn. Ze hadden totaal geen gereedschap en zaten maar wat in de band te steken met een schroevendraaier. Het begon ons danig de keel uit te hangen en de sfeer was niet echt gezellig te noemen. Toen we er ons vanaf wilden brengen door een kleinigheid te geven voor de benzine van de tractor begon hij met een briefje van 1000Bath te zwaaien (ter info: zo'n 20 euro waard), wat echt belachelijk was, aangezien ze er niets aan gedaan hadden. We zijn dan maar wat verder gereden, niet langer op de bekende weg, want we wisten dat die enorm zwaar was, maar op zoek naar een soort van hoofdbaan. Dit bleek achteraf een slechte keuze. Intussen was het ook donker geworden en had de band het toch de volle 200 meter volgehouden. We geraakten tot in een volgende dorp waar ze echt geen idee hadden ons te helpen, maar ze ons wel een aanwijzing gaven hoe die befaamde hoofdweg te vinden.
Vanaf toen zijn we aan een zwerftocht door rijsvelden begonnen die verschillende uren geduurd heeft en ons van het ene afgelegen dorp naar het andere bracht. Telkens de weg vragend naar Ban Na Hin. Daar de brommer nog steeds niet gerepareerd was, moesten Catherine en ik terug naast elkaar verder ploeteren (Catherine te voet en ik op die brommer met platte achterband).
Na een van de dorpen moest ik met de bromfiets een steile helling op en hoorde ik een licht metaal geluid. Heb me er verder niet veel van aangetrokken en na een hele tocht vonden we eindelijk de hoofdbaan. Wij blij!! Na een herconfiguratie kon Catherine achteraan op een van de andere brommer gaan zitten en reden we opgelucht richting Ban Na Hin.
Echter ... Na een paar kilometer zat ik zonder benzine. Geen probleem, ik had een kleine voorraad bij me. Maar toen ik mijn sleutel zocht, bleek ik die niet meer te vinden!!
(en je hebt de sleutel ook nodig om aan de benzine-tank te geraken).
Toen begon het te dagen dat dat licht metaal geluid van een paar uur ervoor wel eens de sleutel kon zijn die uit het slot was gevallen.
Er zat niets anders op dan de brommer verder te duwen langs de weg. Catherine wandelde terug naast mij (ze wou me niet alleen laten ;-) ) en de andere gingen terug op zoek naar vervoer.
Die vonden ze gelukkig vrij rap, want na een paar kilometer duwen was mijn pijp bijna uit. Zo geraakten we alsnog in Ban Na Hin, zo tegen 0u30 en hebben we onze onfortuinelijke gastheer (die we al heel vroeg uit zijn bed hadden gehaald die morgen) terug wakker gemaakt om drie kamers te vragen.

Na een vrij korte nachtrust zijn we al vroeg op zoek gegaan naar hulp. Een vriendelijke engelsman die wat verder een restaurant openhoudt, heeft ons op sleeptouw genomen en de beste mechanieker getoond van het dorp. Deze heeft heel professioneel de achterband goed hersteld, een by-pass uitgevoerd zodat we niet langer het contact nodig hadden om de brommer aan te zetten en de achterklep opengemaakt zodat we konden tanken.
Daarna terug op weg, we hadden nog 147 km voor de boeg naar Tha Khaek. Maar de weg was deze keer heel goed.
Onze enige oponthouden waren:
- een lekke band bij het andere belgische koppel (hun eerste, het was maar eerlijk ;-) )
- de rem bij het duitse koppel dat het niet zo goed meer deed
- de buitenband van het achterwiel van het duitse koppel diende vervangen te worden
- wij hebben het slot vervangen, zodat we opnieuw over een sleutel beschikten (slot en werkuren samen heeft ons trouwens maar 3$ gekost en ze hebben er zeker anderhalf uur aan gewerkt!!)

Het was terug donker eer we in Tha Khaek aankwamen. Na het afleveren van de bromfietsen en alles te betalen gingen we doodop naar onze guesthouse. Daar vonden we nog net 1 kamer, waar we alle zes in ondergebracht konden worden.
Dat we vlot in slaap vielen zal jullie wel niet verbazen.

Maar het was een super avontuur en we zouden het iedereen aanraden!!