Peter & Catherine in Asia

Het laatste stukje Laos dat we nog moesten bezoeken was het uiterste zuiden.
Vanuit Pakse hebben we een bezoekje gebracht aan het Bolaven Plateau. Deze streek is vooral bekend voor zijn koffie en thee plantages. We begonnen met een bezoek aan een van die plantages. Nu weten we tenminste het verschil tussen de Arabica en Robusta koffie plant! :-)

Verder stonden er een pak watervallen op het programma en stopten we in een dorpje. Weer een van die tribal villages dachten we. Maar i.p.v. dat ze je overrompelen om souveniers te verkopen zat iedereen daar maar wat voor zich uit te staren. Het was nogal een confrontatie. De mensen waren echt arm. Volgens onze gids hebben we amper genoeg eten. Maar ... ze hebben wel allemaal een televisie. Waarlijk het nieuwe opium voor het volk.
Behalve tv gebruiken ze ook tabak (al dan niet verrijkt met wat 'exotische kruiden') om de ellende te vergeten.
Toch schokeren als je een jongen van pakweg 8 jaar ziet roken uit zo'n bamboe-stok (zie foto).
Gelukkig wordt alvast het onderwijs wat aangepakt. De tour-organisatie steunt hen met boeken en schriften en in het dorpsschooltje leren ze, naast rekenen, schrijven en taal, ook dat het roken echt een slechte gewoonte is. Maar het zal nog wel eventjes duren vooralleer de traditie hier veranderd is.
De tour-leider beweert dat het vooral een verschil in mentaliteit is dat ervoor zorgt dat ze zo arm zijn: ze denken weinig of niet vooruit, plannen niets en telen bijv. niets extra om dan te verkopen. Wat de meeste Lao wel doen. In hoeverre die minderheden in de Lao maatschappij echt tout court dezelfde kansen krijgen is een open vraag (maar ja, dat is zo een beetje overal zo, ver moeten we daarvoor niet kijken).

Iets ten zuiden van Pakse heb je de site van Champansak. De rit ernaartoe was een leuke belevenis. Eerst hadden we een platte band met onze 'swangtaw' (i.e. geconverteerde pickup met twee zitbanken) en dan de ferrie op om de Mekong over te steken. Daar stonden een massa vrouwen en meisjes ons op te wachten om allerlei etenswaren te verkopen.

Iets wat typisch is, ook als je met de bus op reis bent. Op geregelde tijdstippen stopt de bus en wordt die door hordes verkoopsters bestormd. Ze verkopen vanalles, van blikken frisdrank, naar geroosterd vlees dat tussen twee bamboestokken geklemd wordt , tot zakjes nog warme rijst. Zoals je hieronder kunt zien, verkopen ze zelfs soepjes.

Van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat snacks te kopen: o.a. mijn favoriete knollen, die een vage appelsmaak hebben, alsook een bamboestok met daarin 'sticky rice' (plakrijst) met een kokos- en rozijnensmaak. (zie foto, waarop je mij met mijn aankopen ziet staan)

Champansak zou deel uitgemaakt hebben van het Champa koninkrijk en de gebouwen hebben een duidelijke Khmer invloed (zoals Angkor Wat in Cambodja).
Die hebben we met de fiets bezocht en is misschien niet 's wereld meest indrukwekkende site, het is er wel leuk vertoeven. 's Avonds, als de zon wat lager staat, is het heerlijk terugfietsen, niet alleen omdat het minder warm was, maar vooral omdat de omgeving er betoverend uitzag.

In het uiterste zuiden vormt de Mekong een soort archipel, met honderden eilanden (4000 volgens de legende en plaatselijke naam voor het gebied). Voor de verandering was de overzet van het vasteland naar de eilanden in handen van een groep, zodat die de prijs konden bepalen en die was in een jaar of twee tijd verdrievoudigd.
Het eiland Don Det dat wij uitgekozen hadden, is voorlopig nog maar enkel via een bootje bereikbaar, maar er zijn plannen om een brug aan te leggen en om electriciteit door te trekken naar het eiland.
Het idyllische, rustige karakter zal dan onherroepelijk verloren gaan (het zal wellicht een tweede Vang Vieng worden). De bewoners van het eiland, oorspronkelijk boeren, houden nu bijna allemaal wel een paar bungalows open, meestal vrij basis gevalletjes, met een hangmat ervoor.
Het was er zodanig warm (meer dan 30 graden!) dat je eigenlijk vooral in die hangmat wil liggen met een koel drankje binnen handbereik en een boek bij je.
Toch hebben we een fiets gehuurd, waarmee we twee eilanden (Don Det is via een korte brug met het eiland Don Khong verbonden) hebben bezocht, waar we de onderstaande foto getrokken hebben.

Na anderhalve dag wilden we alweer op pad, vooral omdat we genoeg tijd wilden om Vietnam te bereiken (ons visum verliep op 25 januari en je moet 10 dollar per persoon per dag betalen dat je te laat bent.
Terug een stukje naar het noorden. Een dagje gestopt in Pakse, waar ik o.a. naar de kapper ben geweest (ook een eerste keer dat ik dat tijdens een reis doe), om mijn hardnekkige krullen terug te doen verdwijnen.
Daarna naar Savanaketh, een vrij klein, gezellig stadje (jawel, ook weer aan de Mekong) waar we de bus naar de grens met Vietnam hebben genomen.
Daar het nakende Tet Festival, het vietnameese en chineese nieuwjaar, zaten alle bussen overvol. I.p.v. de beter VIP bus die we wilden nemen moesten we ook voor onze laatste busrit in Laos een lokale bus nemen. Die zat echt afgeladen vol. Heel veel vietnameese arbeiders keren naar hun thuisland terug om bij hun familie nieuwjaar te vieren. En iedereen had wel een pak bagage mee (gans de vloer van de bus lag vol met zakken rijst).

Laos heeft ons enorm verrast en wel in de positieve zin. Het is een schitterend land. De mensen zijn heel vriendelijk (toegegeven in het begin vonden we ze een beetje meer gereserveerd dan de Thai, maar dat leer je echt appricieren), de landschappen zijn echt ongeloofelijk mooi (stukken mooier nog dan Thailand, al was het maar omdat het hier nog een stuk ongerepter is) en het is nog een echte ontdekking.

Het is een aanrader voor zij die Azie willen leren kennen, of binnen Azie iets anders zoeken. Ik weet dat er zijn die de blog volgen en er ook al geweest zijn en iedereen is even lovend over Laos!

En het is nu dat je het moet doen, want binnen 5 jaar zal het een tweede Thailand worden. Pas op, hiermee op zich niets slechts over Thailand, maar het heeft een stuk van zijn authenticiteit verloren.