Peter & Catherine in Asia

Hoi,

Eindelijk nog eens een post. Ik hoor jullie al denken: die gasten zijn zodanig aan het duiken dat ze gewoon geen tijd hebben om op het net te gaan. Jammer, maar niets is minder waar.
Op het einde van de laatste post was alles super positief: we hadden contact gemaakt met Warm Water Divers en we hadden juist onze nieuwe stek gevonden waar we de komende 2 maanden zouden blijven terwijl we de wateren rond Phuket onveilig maakten.
Vanaf dan ging het bergaf. Ten eerste bleek die kamer niet zo idyllisch. De kamer zelf is mooi, heel mooi zelfs en vrij ruim, maar ... net boven een bar en met zowat de slechtste geluids-isolatie die ik ooit heb meegemaakt. De muziek weerklinkt gewoon luider in onze kamer dan in de bar zelf!
Ten tweede begonnen we heel rap aan te voelen dat we via de duikschool niet zoveel zouden gaan duiken als dat we gehoopt hadden. De ganse bedoeling was eigenlijk om ons binnen te pakken als IDC cursisten en ons aan hen te binden. Dat wij plannen hadden om veel te duiken en vanalles bij te leren over het werken in een duikcentrum, daar lagen ze niet echt van wakker, zolang we maar onze IDC betaalden. Gelukkig hadden we dat nog niet gedaan.

En tenslotte deed zich het ergste van allemaal voor, op zondagavond gleden we in een bocht met de bromfiets uit (op zich niet wreed, we waren amper vertrokken) en daarbij raakte Catherine met haar been de uitlaat van de brommer. Gevolg: een brandwonde met toch een vrij grote oppervlakte, gelukkig niet te diep.
Vanaf de dinsdag zijn we dan (o.a. opgeschrikt door verhalen van andere mensen die zo'n wondes hadden, je kunt hier in Phuket echt niemand aanspreken die hier langer dan een paar weken zit of die heeft wel zoiets meegemaakt) naar het ziekenhuis geweest voor wondverzorging.
Zo'n openbaar ziekenhuis in Thailand is nogal een belevenis: heel veel volk, en haast nog meer personeel dat kennelijk veel rondloopt en niet altijd zelf weet waarmee zijn tijd te vullen.
De dokter was er zo eentje zoals de oudere generatie bij ons: zegt niets en verwijst je door naar de emergency room (no worries, daar doen ze ook de wondverzorging).
Die emergency room had GEEN airco (de rest van het gebouw wel) maar dat was geen zo'n probleem, want ze zetten de ramen gewoon open. Los van het feit dat je betrekkelijk weinig privacy hebt (zeker vergeleken met onze ziekenhuizen) was het meest storende wellicht dat ze onverstoord verder gingen met verbouwingswerken.
Tijdens het schoonmaken van de wonde liepen er werkmannen af en aan met panelen die ze dan aan de muur vastboorden en plakten. Gevolg er hing een doordingende lijmgeur.
De verzorging zelf was niet slecht, maar hing enorm af van de persoon in kwestie: we zijn 3 maal geweest voor verzorging en hadden telkens iemand anders.
Uiteindelijk hebben we besloten om naar een privee ziekenhuis te gaan in Phuket stad, heel chique (onze ziekenhuizen zien er armoedig uit in vergelijking) en met personeel dat engels spreekt. Nu ziet de wonde er heel proper uit en is het afwachten tot die toegroeit.

Maar dat betekent wel, een ganse tijd geen duiken voor Catherine.
Zelf had ik eenmaal het geluk om met de duikschool mee te mogen (nota bene de dag achter het ongeluk) en heb ik 2 duiken rond Ko Phi Phi gedaan. Het moet gezegd, het waren mooie duiken. Ik moest twee OWDs begeleiden (Richard en Susan uit de States) op plaatsen die ik zelf nog nooit bedoken had. Ik voelde me daar zelf niet super bij (ten eerste een beetje van bedrog en uiteindelijk ben je toch verantwoordelijk voor die mensen). Wel veel gezien en Phi Phi lijkt me wel een schitterend eiland.

Aangezien Catherine niet kan duiken, was ik ook van plan een tijdje aan land te blijven en samen wat dingen te doen. Op Phuket is er echter niet genoeg te doen om je 2-3 weken bezig te houden (als je niet duikt of op het strand ligt te bakken). Niet dat we geen mooie dingen gezien hebben (vooral het midden van het eiland, waar je watervallen vindt, trektochtjes kunt doen in een mooi, authentiek regenwoud, ...), maar niet genoeg om onze honger te stillen. We hebben hier wel een paar mooie foto's van, maar die volgen later.
Daarbij komt nog dat het hier de laatste dagen bijna onafgebroken aan het regenen is. Het regenseizoen duurt uitzonderlijk lang.

Deze foto is getrokken op Nai Thon Beach, een van de mooiere stranden van Phuket en een stuk rustiger dan Patong.

Deze foto's zijn genomen tijdens de trektoch aan de Ton Sai watervallen.

Vandaar dat we dan maar besloten hebben om vanaf maandag rond te trekken. We gaan dus eerst onze rondreis doen van de omgeving en pas op het einde duiken. De idee is om begin maart terug te keren naar het zuiden van Thailand.
Ons duikgerief kunnen we gelukkig bij Dominiek en Koen van Thai Basecamp achterlaten. Zij hebben ons al heel wat advies gegeven en gelukkig kunnen we altijd bij hen terecht.

We hebben al heel wat opgezocht en we zien de trip echt wel super zitten. In de eerste plaats gaan we richting Ranong, waar we een zogenaamde visa-run zullen doen: je gaat eventjes de grens over met Birma, waarna je terug Thailand binnengaat en opnieuw een gratis 30-dagen visum krijgt. Een 60-dagen visum kost er rap 25-30 euro per persoon.
Daarna trekken we verder naar het noorden, naar Ayuthaya, van waaruit we allerlei nationale parken en historische sites kunnen bezoeken.

groetjes,

Peter & Catherine