Peter & Catherine in Asia

Er staan weer foto's op de weblog. Kijk maar naar de twee vorige posts...

groetjes vanuit Ranong,

Gisteren eindelijk weer op pad. Bus genomen vanuit Phuket town tot in Khao Lak. Khao Lak heeft serieus geleden onder tsunami. Maar nu zijn ze vollop aan het heropbouwen.
Het is eigenlijk een groot bouwwerf: aan de kust zijn ze de resorts nog aan het bouwen en de hoofdstraat (lees enige straat van Khao Lak) ligt ook grotendeels open.
Je kunt er wel super goedkoop eten (zeker in vergelijking met Patong), ik heb bijv. een heel lekkere snapper gegeten (500gr) voor slechts 125 Bath (zo'n 2,5 euro).
Onze slaapplaats bestond uit een heel rustieke bamboohut (foto volgt nog later).
Feitelijk heeft het ganse de dag geregend.

Volgende dag direkt verder getrokken met de bus naar Ranong. Stad juist aan de grens met Birma waar we morgen ons visum gaan vernieuwen.

We hebben ondertussen al onze bus naar Bangkok vastgelegd.
We willen zo rap mogelijk naar het noorden omdat we daar op beter weer hopen, alhoewel het vandaag nog wel meeviel.
Het is hier nog goedkoper dan in Khao Lak, onze kamer hebben we voor 160Bath (i.e. 3,2 euro)!



groetjes,

Peter & Catherine.

Hoi,

Eindelijk nog eens een post. Ik hoor jullie al denken: die gasten zijn zodanig aan het duiken dat ze gewoon geen tijd hebben om op het net te gaan. Jammer, maar niets is minder waar.
Op het einde van de laatste post was alles super positief: we hadden contact gemaakt met Warm Water Divers en we hadden juist onze nieuwe stek gevonden waar we de komende 2 maanden zouden blijven terwijl we de wateren rond Phuket onveilig maakten.
Vanaf dan ging het bergaf. Ten eerste bleek die kamer niet zo idyllisch. De kamer zelf is mooi, heel mooi zelfs en vrij ruim, maar ... net boven een bar en met zowat de slechtste geluids-isolatie die ik ooit heb meegemaakt. De muziek weerklinkt gewoon luider in onze kamer dan in de bar zelf!
Ten tweede begonnen we heel rap aan te voelen dat we via de duikschool niet zoveel zouden gaan duiken als dat we gehoopt hadden. De ganse bedoeling was eigenlijk om ons binnen te pakken als IDC cursisten en ons aan hen te binden. Dat wij plannen hadden om veel te duiken en vanalles bij te leren over het werken in een duikcentrum, daar lagen ze niet echt van wakker, zolang we maar onze IDC betaalden. Gelukkig hadden we dat nog niet gedaan.

En tenslotte deed zich het ergste van allemaal voor, op zondagavond gleden we in een bocht met de bromfiets uit (op zich niet wreed, we waren amper vertrokken) en daarbij raakte Catherine met haar been de uitlaat van de brommer. Gevolg: een brandwonde met toch een vrij grote oppervlakte, gelukkig niet te diep.
Vanaf de dinsdag zijn we dan (o.a. opgeschrikt door verhalen van andere mensen die zo'n wondes hadden, je kunt hier in Phuket echt niemand aanspreken die hier langer dan een paar weken zit of die heeft wel zoiets meegemaakt) naar het ziekenhuis geweest voor wondverzorging.
Zo'n openbaar ziekenhuis in Thailand is nogal een belevenis: heel veel volk, en haast nog meer personeel dat kennelijk veel rondloopt en niet altijd zelf weet waarmee zijn tijd te vullen.
De dokter was er zo eentje zoals de oudere generatie bij ons: zegt niets en verwijst je door naar de emergency room (no worries, daar doen ze ook de wondverzorging).
Die emergency room had GEEN airco (de rest van het gebouw wel) maar dat was geen zo'n probleem, want ze zetten de ramen gewoon open. Los van het feit dat je betrekkelijk weinig privacy hebt (zeker vergeleken met onze ziekenhuizen) was het meest storende wellicht dat ze onverstoord verder gingen met verbouwingswerken.
Tijdens het schoonmaken van de wonde liepen er werkmannen af en aan met panelen die ze dan aan de muur vastboorden en plakten. Gevolg er hing een doordingende lijmgeur.
De verzorging zelf was niet slecht, maar hing enorm af van de persoon in kwestie: we zijn 3 maal geweest voor verzorging en hadden telkens iemand anders.
Uiteindelijk hebben we besloten om naar een privee ziekenhuis te gaan in Phuket stad, heel chique (onze ziekenhuizen zien er armoedig uit in vergelijking) en met personeel dat engels spreekt. Nu ziet de wonde er heel proper uit en is het afwachten tot die toegroeit.

Maar dat betekent wel, een ganse tijd geen duiken voor Catherine.
Zelf had ik eenmaal het geluk om met de duikschool mee te mogen (nota bene de dag achter het ongeluk) en heb ik 2 duiken rond Ko Phi Phi gedaan. Het moet gezegd, het waren mooie duiken. Ik moest twee OWDs begeleiden (Richard en Susan uit de States) op plaatsen die ik zelf nog nooit bedoken had. Ik voelde me daar zelf niet super bij (ten eerste een beetje van bedrog en uiteindelijk ben je toch verantwoordelijk voor die mensen). Wel veel gezien en Phi Phi lijkt me wel een schitterend eiland.

Aangezien Catherine niet kan duiken, was ik ook van plan een tijdje aan land te blijven en samen wat dingen te doen. Op Phuket is er echter niet genoeg te doen om je 2-3 weken bezig te houden (als je niet duikt of op het strand ligt te bakken). Niet dat we geen mooie dingen gezien hebben (vooral het midden van het eiland, waar je watervallen vindt, trektochtjes kunt doen in een mooi, authentiek regenwoud, ...), maar niet genoeg om onze honger te stillen. We hebben hier wel een paar mooie foto's van, maar die volgen later.
Daarbij komt nog dat het hier de laatste dagen bijna onafgebroken aan het regenen is. Het regenseizoen duurt uitzonderlijk lang.

Deze foto is getrokken op Nai Thon Beach, een van de mooiere stranden van Phuket en een stuk rustiger dan Patong.

Deze foto's zijn genomen tijdens de trektoch aan de Ton Sai watervallen.

Vandaar dat we dan maar besloten hebben om vanaf maandag rond te trekken. We gaan dus eerst onze rondreis doen van de omgeving en pas op het einde duiken. De idee is om begin maart terug te keren naar het zuiden van Thailand.
Ons duikgerief kunnen we gelukkig bij Dominiek en Koen van Thai Basecamp achterlaten. Zij hebben ons al heel wat advies gegeven en gelukkig kunnen we altijd bij hen terecht.

We hebben al heel wat opgezocht en we zien de trip echt wel super zitten. In de eerste plaats gaan we richting Ranong, waar we een zogenaamde visa-run zullen doen: je gaat eventjes de grens over met Birma, waarna je terug Thailand binnengaat en opnieuw een gratis 30-dagen visum krijgt. Een 60-dagen visum kost er rap 25-30 euro per persoon.
Daarna trekken we verder naar het noorden, naar Ayuthaya, van waaruit we allerlei nationale parken en historische sites kunnen bezoeken.

groetjes,

Peter & Catherine

hoi pipeloi,

Weer een goedgevulde dag vandaag.
Vooreerst onze eerste duik in Thailand gedaan. Een simpele duik vanop het strand. Eerst tot op een strand hier in de buurt gereden en dan in die verdomde hitte ons 5/4mm pak aangetrokken en dan door de vrij stevige branding het water in. Ondanks de onvoorstelbare watertemperatuur van 29 graden gaf het water toch nog de nodige afkoeling.

De duik zelf was redelijk: geen super koraalriffen, maar toch al een aantal leuke vissen gezien.
De hoofdreden was dan ook om het materiaal te testen en te zien of het de trip overleefd had. Ik bleek wel te weinig lood aan te hebben.

Op de duik was er ook een gast uit Canada, die zijn Dive Master volgt in het duikcentrum. Sympathieke jongen, zij het ietwat alternatief, maar zijn frans accent is om bij te huilen. Catherine heeft er al serieus problemen mee om hem te volgen en ik hang meestal af van de vertaling door Catherine :-)

We hebben dan ook de sleutels van ons stalen ros in ontvangst mogen nemen. Een vinnig mobiletje (Honda) met 4 versnellingen dat we de rest van de dag deftig hebben uitgetest.
Doel van de rit was een onderkomen te vinden waar we dan met een beetje geluk de rest van onze periode hier zullen verblijven. En na heel lang omzwerven en op het moment dat we het eigenlijk opgaven (de prijzen lagen te veel boven ons budget) zijn we via een ingeweken westerling in contact gekomen met, je gelooft het niet, 2 Belgen.
Die hier een volledig nieuwe guest house, Montes, hebben geopend in juli.
Echt een schitterende plaats en een schitterende kamer, met voldoende ruimte, wat wel aangenaam is als je er zo lang in wil verblijven.
Morgenavond trekken we er in.

vele groetjes,

Peter

Jips,

onder het motto, we hebben eens gratis internet, hier is nog een post :-)
Vandaag rond 10u00 naar beneden gekomen, en goed ontbeten. Nadat de miserie van de nacht ervoor vergeten was, gingen we op zoek naar werk (klinkt wreed, maar gans de bedoeling om tot in Patong te reizen was om te duiken en wel voor en in een duikschool). Om onze kansen in te schatten toch eerst ergens anders aangeklopt. Want Koen, van onze guest house, vertelde ons reeds dat het niet zo simpel was om werk te vinden (een meisje die hij kende was reeds weken op zoek) in de duikindustrie. De eerste duikschool die we vinden blijkt gerund door Fransen en die ware natuurlijk opgetogen dat ze mensen binnenkregen die frans spraken (Catherine voerde het woord ;-) ), maar ze kon ons helaas niet helpen en kwam met verhalen af van mensen die betrapt werden op werken zonder vergunning en het land werden uitgezet (met verbod ooit nog Thailand te betreden). Met loden schoenen gingen we dan maar direkt naar onze contact op zoek (waar we voor de verandering het juiste adres niet van hadden opgeschreven). We dachten dat die actief was in een hotel aan de rand van Patong Beach, wij er in de warme middagzon naartoe (te voet, zoals altijd te koppig om een taxi of tuk-tuk te nemen). Bleek die verhuisd naar de binnenstad, dus mochten we terug. Uiteindelijk dan maar een internet caffee geweest om daar het juiste adres op te zoeken en dat bleek vlakbij onze guest house te zijn. Het ontvangst daar was wel heel hartelijk. Die gast zag ons heel graag komen en begon al direkt over ons in natura te compenseren (don't worry, korting op cursussen en materiaal, voor de zieke geesten onder jullie) aangezien we niet officieel voor hen zullen werken maar als stagiares voor een IDC cursus staan ingeschreven.
De manager lijkt ons in ieder geval een sympathieke gast en de technische kracht van dienst (onderhoud van materiaal, compressor, ...) is een vriendelijke, cynische engelsman.
Voor zij die zich zorgen maken over onze veiligheid, we liggen net naast de hyperbare kamer van Patong :-)

Morgen doen we onze eerste intro-duik en gaan we ons wat installeren, o.a. van plan een brommer te huren (op langere termijn) om de streek te verkennen en een onderkomen te vinden voor de periode dat we hier zitten, buiten het centrum van Patong.

doei,

Peter

Hoi,

We hebben besloten een dagje later naar Phuket af te reizen en hebben van die extra dag gebruik te maken om een paar mooie tempels in Bangkok te bezoeken.
Eerst de Grand Palace bezocht, het koninklijk paleis, gebouwd door Rama I, de eerste koning van de huidige dynastie. Echt een enorm complex met als hoogtepunt (buiten het koninklijk paleis) is de Emerald Buddha (die wel van Jade is gemaakt, maar who cares). Echt indrukwekkend, met wat een gevoel voor detail ze die tempels (en officiele gebouwen) hebben gebouwd. Hieronder een paar sfeer foto's. Trouwens, deze foto's nemen toch wel wat plaats in, dus wellicht gaan we die na pakweg een maand ofzo verwijderen van de site.
Deze foto is een soort altaar voor de tempel van de Emerald Buddha:

Daarna naar Wat Po (Wat staat voor tempel trouwens), waar een gigantische liggende buddha te bewonderen is:

Woensdag 16 november waren we gepland om af te reizen. We hadden het weer niet beter kunnen timen: het was Loi Krathong festival wat betekent dat gans Bangkok verandert in een grote verkeerschaos (niet dat het op andere dagen rustig rijden is).

Na nog van de bloemenmarkt geprofiteerd te hebben (die met het festival gouden zaken deden) en met voldoende marge dan maar een taxi genomen naar de luchthaven. Even de schrik van ons leven opgedaan toen ik bermerkte dat ik mijn portefeuille in de taxi was vergeten maar die stond gelukkig nog op een klant te wachten.

De vlucht had niet minder dan 2 uur delay, maar dat hadden bijna alle vluchten die avond had ik de indruk. Vanuit de luchthaven van Phuket een mini-van gevonden en die dropte ons midden in het drukste stuk van Patong Beach. Echt ongeloofelijk dat zicht: overal bars, veel lawaai en ... heel veel westerse mannen met een klein, fijn thais meisje aan hun zij. Al de verhalen die we al rond het sex toerisme in Thailand hadden gehoord (en waarvan we in Bangkok feitelijk niet veel gezien hadden) konden we plots life meemaken. Toch even vreemd om allemaal gade te slaan. En het gaf ons ook een beetje een tweeslachtig gevoel: moeten we hier twee maanden verblijven? Na heel veel omzwervingen (een uur door de regen) eindelijk onze Guest House, Thai Basecamp gevonden. Wordt gerund door twee sympathieke belgen: Dominiek en Koen. Het was toen 2u30 's nachts.

groetjes,

Peter

Dag lui,

goed en wel gearriveerd in Bangkok. De reis is in een woord voorbeeldig verlopen.
Vroeg opgestaan om de trein tot in Schiphol te nemen (met overstappen in Gent en Berchem). Het moet wel weer kunnen dat het uitgerekend 'I love Techno' was in Gent (of iets gelijkaardigs) want het krioelde op het onmenselijk uur van 6u00 van het volk in Gent Sint-Pieters.
In Brugge zat er ook wat jong volk op de trein maar ik vrees dat die naar een iets rechtser evenment waren geweest, getuige o.a. de Hitler groet die een van die pipo's ten beste gaf als afscheid van zijn vrienden in Antwerpen.
Inchecken ging goed, ze deden niet lastig over de extra kilootjes (we zaten er uiteindelijk maar 1.3kg over) maar ze deden ons wel even schrikken toen we een papier moesten tekenen waarbij we de verantwoordelijkheid niet bij de luchtvaartmaatschappij legde dat we GEEN visum hadden. Volgens de mevrouw aan de check-in zou dat problemen geven in Thailand aangezien we zogezegd voor 5 maanden bleven. Wat bleek: ze vroegen nog niet eens naar hoe lang we zouden blijven, ze gaven gewoon een standaard 30-dagen visum, dat zoals altijd GRATIS is.

Grappig detail op de vlucht naar hier, de stewardessen hebben mooie groene uniformpjes aan, en minstens een ervan had een Hello Kitty balpen zitten. In de reclame zagen we trouwens dat Eva Air van plan is om een heus Hello Kitty vliegtuig in te schakelen, compleet met aangepast interieur en uniformpjes :-)

Daarna de bus genomen richting het centrum. Na een uur in de file te staan en de ganse jeugd van Bangkok op weg naar school te zijn tegengekomen, een schappelijke kamer gevonden, vlakbij Kao Shan road (beetje het backpackers gedeelte van de stad).

Wat we de rest van de dag gaan doen, dat zien we later wel. Eerst wat rusten (het is nog maar 8u45 hier) en dan wellicht zien of we alweer een vliegtuig kunnen boeken naar Phuket (is slechts anderhalf uur, tegenover 13 uur met de bus!)
Dus hoe Bangkok er echt uitziet, zul je pas later vernemen.

see ya,

Peter

Het zal dan toch in het Nederlands gebeuren :-)
Allez, de laatste voorbereidingen wegen, zoals altijd, het zwaarst.
Het huis blinkt zoals het nog nooit geblonken heeft, we hebben karrevrachten afval afgevoerd naar het containerpark.
We hebben van heel veel mensen afscheid genomen en nu zijn we er klaar voor:
we staan te popelen om te vertrekken en aan onze reis te beginnen.

13 november vertrekken we, we arriveren vroeg in de ochtend op 14 november in Bangkok.

De volgende post op deze weblog zal vanuit Thailand zijn.